Μπαχτσελί : Με «τέχνασμα» έκλεψαν τα Δωδεκάνησα από τα χέρια μας

Η δήλωση του προέδρου του MHP (Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος), Ντεβλέτ Μπαχτσελί για τα Δωδεκάνησα στις 14 Ιανουαρίου είχε μεγαλύτερη απήχηση στην Ελλάδα παρά σε εμάς, γράφει ο Μουσταφά Αρμαγκάν στην Ensonhaber.

Ο Μπαχτσελί είπε: «Τα Δωδεκάνησα σφετερίστηκαν και κλάπηκαν από το τουρκικό έθνος με τέχνασμα» και όλα τα βλέμματα στράφηκαν ξανά στην Ελλάδα.

Όπως είναι αναμενόμενο, η Ελλάδα πανικοβλήθηκε από αυτά τα λόγια και το Υπουργείο Εξωτερικών απάντησε λέγοντας ότι το νομικό καθεστώς των Δωδεκανήσων καθορίστηκε στη Διάσκεψη του Παρισιού και υπενθύμισε ότι μια επέμβαση της Τουρκίας θα θεωρηθεί casus belli (πράξη πολέμου).

Το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης άφησε τα Δωδεκάνησα, μαζί με το νησί Μεγίστη, στην Ιταλία.

Τα νησιά πήγαν από την Ιταλία στο Παρίσι και δόθηκαν ως δώρο στην Ελλάδα, αλλά η Τουρκία παρέμεινε σιωπηλή και ακόμη και ο πρωθυπουργός Σουκρού Σαρλάτσογλου έκανε μια ευχάριστη δήλωση στο κοινό και εξήγησε τις απόψεις του ως εξής:

«Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, ο πρωθυπουργός (Σαρλάτσογλου) έκανε μια πολύ ακριβή δήλωση και είπε ότι «η Τουρκία δεν έχει εδαφικές αξιώσεις από κανέναν από τους γείτονές της, δεν προβάλλει αξιώσεις για τα Δώδεκα Νησιά και δεν θα αντιταχθούμε σε καμία περίπτωση να παραδοθούν στην Ελλάδα». (Cumhuriyet, 30 Απριλίου 1946)

Αποδεικνύεται ότι ο Ισμέτ Ινονού, ο οποίος ήταν Πρόεδρος όταν παραχωρήθηκαν τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, έγειρε στο αυτί του Βενιζέλου στη Λωζάνη και είπε τα εξής:

«Ο Σεβασμιώτατος Ισμέτ Πασάς είπε ότι ακόμη και αν παρουσιαζόταν η Δυτική Θράκη στην Τουρκία, η Τουρκία δεν θα το δεχόταν.

Ο Βενιζέλος μίλησε επίσης για τις φιλοδοξίες της Τουρκίας στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και είπε ότι η Τουρκία δεν έχει φιλοδοξίες σε αυτά τα νησιά και το επιβεβαίωσε υπενθυμίζοντας ότι στη Συνθήκη της Λωζάνης ο Ισμέτ Πασάς είχε αποδεχθεί την ελληνικότητα των εν λόγω νησιών (δηλ., χωρίς διαπραγμάτευση). (Cumhuriyet, 12 Φεβρουαρίου 1930)

Συνοψίζοντας, ο Ινονού ψιθύρισε στο αυτί του Βενιζέλου τα εξής:

1) Και να μας δοθεί η Δυτική Θράκη, δεν θα την πάρω,

2) Δεν έχουμε φιλοδοξίες για τα ελληνικά νησιά της Μεσογείου, δηλαδή στο Αιγαίο Πέλαγος

3) Αποδέχομαι αδιαμφισβήτητα την ελληνικότητα αυτών των νησιών.

Αυτό ακριβώς εννοούσαμε όταν λέγαμε «υποσχέσεις στη Λωζάνη» για χρόνια.

Υπάρχει και το αποκορύφωμα αυτής της νοσηρότητας «δώσε μου, σωτηρία» που κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει.

Στις 7 Ιουνίου 1926, η Μοσούλη, όπου ζούσαν τα αδέρφια μας οι Τουρκμάνοι και 4 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ξεχύθηκαν από κάτω της, αφέθηκε στο Ιράκ υπό τη βρετανική εντολή με τη Συνθήκη της Άγκυρας, αλλά ο υπουργός Εξωτερικών Tevfik Rüştü Aras πήγε στο βήμα στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση και έκανε μια ευχαριστήρια ομιλία στους βουλευτές του CHP προς τιμήν της επιβεβαίωσης της απώλειας της γης μας και δήλωσε τα εξής:

«Μας πρόσφεραν επιπλέον 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα επέκτασης στα σύνορα. Απορρίψαμε αυτήν την προσφορά, λέγοντας ότι η κύρια υπόθεση μας δεν ήταν μια υπόθεση γης 1.000 ή 2.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων (TBMM πρακτικά).

Με άλλα λόγια, οι Βρετανοί προσφέρθηκαν να μας δώσουν 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης από τα σύνορα του Ιράκ σε αντάλλαγμα για τη δωρεά του θησαυρού της Μοσούλης σε αυτούς, αλλά οι κληρονόμοι μας διπλωμάτες αρνήθηκαν λέγοντας «Δεν έχουμε κανένα ενδιαφέρον για τη γη, ευχαριστώ, ας μην την πάρουμε».

Vah ki vah!

Αυτή η προσέγγιση «δώσε, ξεφορτώσου», που φοβάται τη σκιά της Αγγλίας, κρύβεται πίσω από το δώρο των Δωδεκανήσων και της Μεγίστης, που ο Ντεβλέτ Μπέη είπε ότι χάθηκαν για εμάς μέσω «απατεώνων», στην Ιταλία στη Λωζάνη και μετά στην Ελλάδα 24 χρόνια μετά.

πηγή echedoros.blog