Ελ Ντοράντο: Η Χαμένη Χρυσή Πόλη με τον Αμύθητο Θησαυρό
Για εκατοντάδες χρόνια, κυνηγοί θησαυρών αναζητούσαν το Ελ ντοράντο, την χαμένη πόλη του χρυσού. Η ιδέα μιας πόλης γεμάτης χρυσό και άλλα πλούτη έχει μια φυσική έλξη, τραβώντας την προσοχή των χρυσοθήρων από όλο τον κόσμο με την ελπίδα να ανακαλύψουν τον απόλυτο θησαυρό, αλλά η πόλη δεν βρέθηκε ποτέ.
Οι Ταϊρόνας, οι Τσίμπτσα, οι Κίμπαγια και όλοι οι λαοί που κατοικούσαν στην Κολομβία πριν φτάσουν εκεί οι κονκισταδόρες θα είχαν σήμερα ξεχαστεί αν δεν είχαν φτιάξει τόσα χρυσά κοσμήματα και αγάλματα.
Οι τότε χρυσοχόοι χρησιμοποιούσαν την τουμπάγα – ένα μείγμα χρυσού με 4-5% άργυρο που έλιωναν μαζί με χαλκό. Ανάλογα με την περιεκτικότητα, το χρώμα άλλαζε. Επίσης, για να αλλάξουν το χρώμα, έτριβαν τα κοσμήματα με χόρτα, η οξύτητα των οποίων αντιδρούσε με το χαλκό, και τα περνούσαν από τη φωτιά: καθαρίζοντας τα οξείδια έβγαινε ο καθαρός χρυσός. Για τους Ισπανούς η Κολομβία ήταν η πατρίδα του χρυσού, το Ελ Ντοράντο.
Σύμφωνα με το μύθο, οι Ινκας ασκούσαν μια τελετουργία για κάθε νεοδιορισθέντα βασιλιά που περιλάμβανε χρυσή σκόνη και άλλους πολύτιμους θησαυρούς.
Ένας καινούργιος αρχηγός (cacique), αυτός της Γουαταβίτα, έμεινε στην ιστορία, καθώς η περιγραφή της στέψης του γέννησε τον μύθο του Ελ Ντοράντο: «Σχημάτισαν κύκλο γύρω από τη λίμνη. Τριγύρω οι ιθαγενείς φορούσαν χρυσά στολίδια, κορώνες και πολύχρωμα φτερά. Όταν άρχισε η γιορτή του εξαγνισμού, άναψαν φωτιές και ο καπνός σκοτείνιασε τον ουρανό. Ο διάδοχος τότε γδύθηκε και άλειψαν το γυμνό κορμί του με γόμα.
Ύστερα άπλωσαν πάνω του χρυσόσκονη μέχρι που τον σκέπασαν από την κορυφή έως τα νύχια. Ανέβηκε έτσι πάνω στη σχεδία, όπου έμεινε ακίνητος. Στα πόδια του τοποθέτησαν έναν μεγάλο σωρό από χρυσάφι και σμαράγδια για να τα προσφέρει στον θεό του. Οι τέσσερις πιο σπουδαίοι αρχηγοί τον συνόδευαν πάνω στη σχεδία. Ήταν υπήκοοί του, γυμνοί και αυτοί, στολισμένοι με χρυσαφένια φτερά, κορώνες, βραχιόλια, σκουλαρίκια και ο καθένας μετέφερε τα δώρα του. Όταν η σχεδία απομακρύνθηκε από τη στεριά, άρχισαν να αντηχούν τρομπέτες, κέρατα και άλλα όργανα…
Ο “επιχρυσωμένος” αρχηγός έριξε τα δώρα του στη λίμνη, ενώ αυτοί που τον συνόδευαν έκαναν το ίδιο. Όταν τελείωσαν, γύρισαν στη στεριά και ξανάρχισαν τα όργανα, που είχαν στο μεταξύ σιγήσει. Αυτή ήταν η τελετή υποδοχής του καινούργιου αρχηγού και ο τρόπος που έδειχναν πως τον αναγνώριζαν ως αφέντη και άρχοντά τους».
Προσπάθησαν να αποστραγγίσουν τη λίμνη για να βρούν τον χρυσό
Το 1545, οι κατακτητές Lázaro Fonte και Hernán Perez de Quesada προσπάθησαν να αποστραγγίσουν τη λίμνη Γκουατάβιτα. Κατά τη διάρκεια, βρήκαν χρυσό κατά μήκος των ακτών της, τροφοδοτώντας την υποψία τους ότι η λίμνη περιείχε ένα θησαυρό πλούτου και πολύ χρυσό. Εργάστηκαν για τρεις μήνες αλλά δεν ήταν σε θέση να αποστραγγίσουν τη λίμνη επαρκώς για να φτάσουν σε οποιονδήποτε θησαυρό βαθιά μέσα στη λίμνη.
Το 1580, μια άλλη απόπειρα αποστράγγισης της λίμνης έγινε από τον επιχειρηματία Antoine de Sepúlveda. Για άλλη μια φορά βρέθηκαν διάφορα κομμάτια χρυσού κατά μήκος των ακτών, αλλά ο θησαυρός στα βάθη της λίμνης παρέμεινε κρυμμένος. Άλλες έρευνες διεξήχθησαν στη λίμνη Γκουατάβιτα, με εκτιμήσεις ότι η λίμνη θα μπορούσε να περιέχει έως και 300 εκατομμύρια δολάρια σε χρυσό, χωρίς τύχη να βρει τους θησαυρούς.
Παρ’ όλα αυτά, η αναζήτηση για το Ελ Ντοράντο συνεχίζεται. Οι αναζητήσεις για την πόλη δεν περιορίζονται στην Κολομβία ή τη λίμνη Γκουατάβιτα, όπου οι Ινκας ασκούσαν τα τελετουργικά τους, αλλά κάλυπτε όλες τις περιοχές της Λατινικής Αμερικής. Οι αποστολές για να βρεθεί η χρυσή πόλη έχουν διεξαχθεί σε βάθος.
Από την άλλη βέβαια, ο μέγιστος Εδουάρδο Γκαλεάνο στο περίφημο βιβλίο του «Las venas abiertas de América Latina» υποστηρίζει πως «ο Ελ Ντοράντο δεν υπήρξε παρά ένας μύθος που επινόησαν οι ιθαγενείς ώστε να απομακρύνουν τους άπληστους κονκισταδόρες από τις εστίες τους, αναγκάζοντάς τους να αναζητούν επί ματαίω στην άγρια ζούγκλα του Αμαζονίου και του Ορινόκο».
