«Κοιτάζοντας πίσω στην τελευταία δεκαετία, η Τουρκία έχει αντιμετωπίσει σοβαρές προκλήσεις στη διπλωματία και την ασφάλεια. Ωστόσο, σήμερα, αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα μιας Τουρκίας που οργανώνει τόσο την ασφάλεια όσο και τη διπλωματία στην περιοχή της», γράφει ο Ιχσάν Ακτάς στην Yeni Şafak.
Αυτός ο μετασχηματισμός είναι ένα κρατικό αντανακλαστικό που αποδεικνύεται όχι μόνο από τις επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής αλλά και από τη θεσμική ικανότητα και την πολιτική αποφασιστικότητα, σημειώνει χαρακτηριστικά και συνεχίζει:
Είναι ιστορικά εξαιρετικό για μια χώρα να βιώσει έναν τέτοιο επαναστατικό μετασχηματισμό σε μόλις δέκα χρόνια. Η ικανότητα της Τουρκίας να διαχειριστεί αυτή τη ιλιγγιώδη διαδικασία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην γεωπολιτική της κατανόηση, τη στρατηγική της υπομονή και την θεσμική της ανθεκτικότητα.
Αυτός ο ρυθμός, αυτή η πολιτική ευελιξία και αυτή η εθνική βούληση σπάνια συμμερίζονται άλλα έθνη.
Όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας, η απόκλιση συμφερόντων μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ επιδεινώθηκε, με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ να αποσύρουν τα συστήματα αεράμυνας από την Τουρκία.
Αυτό άφησε την Τουρκία ευάλωτη σε απειλές που προέρχονταν από τη Συρία: Ιράν, Ρωσία, στοιχεία του καθεστώτος και τρομοκρατικές οργανώσεις.
Επιπλέον, αυτή η κρίση επεκτάθηκε και στην ίδια την Τουρκία, με τρεις τρομοκρατικές οργανώσεις με ποικίλα κίνητρα: την FETÖ, το ISIS και το PKK/PYD, να στοχεύουν ταυτόχρονα την Τουρκία.
Η απόπειρα πραξικοπήματος της FETÖ στις 15 Ιουλίου, ειδικότερα, δεν ήταν μόνο μια απειλή για την ασφάλεια, αλλά και μια δομική επίθεση που στόχευε στην ίδια την επιβίωση ενός κράτους .
Αντιμέτωπη με αυτήν την εξαιρετική απειλή για την ασφάλεια, η Τουρκία άρχισε να εδραιώνει τη δική της ασφάλεια πέρα από τα σύνορά της, αναπτύσσοντας τη σκληρή της ισχύ.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη», «Κλάδος Ελαίας Αφρίν» και «Πηγή Ειρήνης» χρησίμευσαν ως εκδήλωση του δόγματος προληπτικής ασφάλειας επί τόπου.
Η Τουρκία ενίσχυσε επίσης τη διεθνή νομιμότητα αποτρέποντας την κατάρρευση της κρατικής εξουσίας στη Λιβύη.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας, η Τουρκία στάθηκε στο πλευρό του αδελφού της Αζερμπαϊτζάν, συμβάλλοντας όχι μόνο στην επίλυση του ζητήματος του Καραμπάχ αλλά και στην αναδιαμόρφωση της γεωπολιτικής του Καυκάσου.
Το γεγονός ότι ακόμη και η Αρμενία λαμβάνει ορθολογικά βήματα σήμερα καταδεικνύει σαφώς τον αντίκτυπο αυτού του μετασχηματισμού.
Οι συνεπείς πολιτικές και η στρατηγική ουδετερότητα του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά τη διάρκεια του πολέμου Ουκρανίας-Ρωσίας ήταν αξιοσημείωτες. Η Τουρκία υπερασπίστηκε την κυριαρχία της Ουκρανίας και, διατηρώντας ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με τη Ρωσία, έχει γίνει βασικός παράγοντας στη διαχείριση κρίσεων. Η Κωνσταντινούπολη παραμένει η μόνη διπλωματική πλατφόρμα όπου μπορούν ακόμη να συζητηθούν ελπίδες για ειρήνη.
Η συνάντηση μεταξύ του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, της Τζόρτζια Μελόνι και του Αμπντούλχαμίντ Ντμπεϊμπά, που πραγματοποιήθηκε χθες στο Παλάτι Ντολμάμπαχτσε, αποτελεί μια εντυπωσιακή ένδειξη του πώς έχει μετατοπιστεί η γεωπολιτική εξίσωση στη Μεσόγειο.
Ενώ οι εσωτερικές πολιτικές πιέσεις μπορεί να έχουν προσελκύσει την προσοχή του κοινού στο εσωτερικό, το τραπέζι που στρώθηκε στο Ντολμάμπαχτσε ήταν ένα στιγμιότυπο της ανοικοδόμησης της πολυπολικής ισορροπίας δυνάμεων με επίκεντρο τη Μεσόγειο .
Στις διεθνείς σχέσεις, μια μόνο φωτογραφία μπορεί μερικές φορές να αντιπροσωπεύει πολύπλευρες διπλωματικές εξελίξεις.
Η παρουσία του Λίβυου Πρωθυπουργού, της Ιταλίδας Πρωθυπουργού και του Τούρκου Προέδρου στο ίδιο τραπέζι καταδεικνύει πώς η Τουρκία έχει γίνει ένας αποφασιστικός παράγοντας στη γεωπολιτική της Μεσογείου από την είσοδό της στη Λιβύη.
Μετά τη δολοφονία του Καντάφι, η Λιβύη αντιμετώπισε έναν παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο. Η νόμιμη κυβέρνηση, αναγνωρισμένη από τα Ηνωμένα Έθνη, παραλίγο να περιοριστεί από τις δυνάμεις του πραξικοπηματία Χάφταρ, αλλά κατάφερε να επιβιώσει με την τουρκική υποστήριξη.
Η Τουρκία όχι μόνο χρησιμοποίησε στρατιωτική βία, αλλά και δημιούργησε μια σταθερή βάση για διαρκή ειρήνη στη Λιβύη μέσω της διπλωματίας της που βασίζεται στη νομιμότητα.
Ενώ ο Χάφταρ υποστηρίχθηκε από πολλούς παράγοντες, όπως η Ρωσία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ελλάδα, το Ισραήλ, ακόμη και το Σουδάν, μόνο η Τουρκία στάθηκε πίσω από τη νόμιμη κυβέρνηση.
Χάρη στην αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητα της Τουρκίας επί τόπου, αυτό το ευρύ μέτωπο σταδιακά διαλύθηκε.
Οι σχέσεις με την Αίγυπτο ομαλοποιήθηκαν, τα ΗΑΕ άλλαξαν τη στάση τους, το Ισραήλ επικεντρώθηκε σε σφαγές και γενοκτονία και η Ελλάδα έχασε σε μεγάλο βαθμό την επιρροή της.
Σήμερα, η Τουρκία ξεκίνησε διάλογο όχι μόνο με την κυβέρνηση Ντμπεϊμπά αλλά και με εκπροσώπους του λιβυκού κοινοβουλίου.
Αυτή η εξέλιξη καταδεικνύει την επιτάχυνση της διαδικασίας ανοικοδόμησης ενός ενιαίου κράτους στη Λιβύη.
Η μακροβιότητα των κρατών σχετίζεται άμεσα με το όραμα της εξωτερικής πολιτικής τους και την ικανότητά τους να δημιουργούν διεθνή νομιμότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, η εικόνα που παρουσιάστηκε στο Ντολμάμπαχτσε δεν είναι απλώς μια σύνοδος κορυφής, αλλά και μια συγκεκριμένη αντανάκλαση της στρατηγικής αρχιτεκτονικής που έχει καθιερώσει η Τουρκία στη Μεσόγειο και της πολιτικής κυριαρχίας που έχει ανακτήσει στη Λιβύη.
echedoros.blog
