Παραδόξως, η Γέφυρα του Λονδίνου βρίσκεται τώρα στην έρημο της Αριζόνα

Σε μια απροσδόκητη ανατροπή της ιστορίας, η περίφημη γέφυρα του Λονδίνου στέκεται πλέον περήφανη στην έρημο της Αριζόνα. Το ταξίδι της από την καρδιά του Λονδίνου προς τα αμερικανικά νοτιοδυτικά είναι μια απόδειξη του ιστορικού παρελθόντος της γέφυρας, που περικλείει αιώνες αρχιτεκτονικής εξέλιξης και την εκπληκτική υπερατλαντική μετεγκατάστασή της.

Η Γέφυρα του Λονδίνου έχει μια ιστορία που χρονολογείται από τη ρωμαϊκή εποχή. Η πρώτη γνωστή εκδοχή ήταν μια ξύλινη κατασκευή που κατασκευάστηκε από τους Ρωμαίους γύρω στο 50 μ.Χ. Κατασκευασμένο από ξύλο και πηλό, χρησίμευε ως ζωτικής σημασίας διάβαση πάνω από τον ποταμό Τάμεση . Χωρίς αυτό, το Londinium μπορεί να μην είχε ανθίσει στο Λονδίνο που γνωρίζουμε σήμερα.

Ωστόσο, μόλις τον 12ο αιώνα άρχισε να διαμορφώνεται η εμβληματική πέτρινη γέφυρα που συνδέουμε με τη Γέφυρα του Λονδίνου. Η Παλιά Γέφυρα του Λονδίνου, που ολοκληρώθηκε το 1209, διέθετε μια σειρά από πέτρινες καμάρες καλυμμένες σε καταστήματα και σπίτια. Για περισσότερα από 600 χρόνια, αυτή η γέφυρα ήταν η μόνη γέφυρα που εξυπηρετούσε ολόκληρη την πόλη, δημιουργώντας τεράστια έσοδα για την City of London Corporation που ιδρύθηκε το 1067.

Παρά τη μεσαιωνική του γοητεία, αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις κατά τη διάρκεια των αιώνων, συμπεριλαμβανομένης της συμφόρησης και των δομικών ζητημάτων. Τα πέτρινα στηρίγματα του καταλάμβαναν περισσότερο από το 80 τοις εκατό της κοίτης του ποταμού, πράγμα που σήμαινε ότι λειτουργούσε σαν φράγμα. Μέχρι τον 19ο αιώνα, έγινε σαφές ότι χρειαζόταν μια νέα γέφυρα για να εξυπηρετήσει τον αυξανόμενο πληθυσμό και τις κυκλοφοριακές απαιτήσεις του Λονδίνου.

Ξεκίνησε η κατασκευή στη Νέα Γέφυρα του Λονδίνου περίπου 30 μέτρα (100 πόδια) ανάντη. Σχεδιασμένο από τον μηχανικό John Rennie, ολοκληρώθηκε το 1831. Μόλις κατεδαφίστηκε ο προκάτοχός του, η New London Bridge χρησίμευσε ως σύμβολο της προόδου και της ευημερίας του Λονδίνου κατά τη βικτοριανή εποχή.

Η Νέα Γέφυρα του Λονδίνου είχε πιο στιβαρό σχεδιασμό με πέντε καμάρες από γρανίτη και βελτιωμένη απόσταση πλοήγησης για τα πλοία που περνούσαν από κάτω. Ωστόσο, στα μέσα του 20ου αιώνα, η υποδομή της γέφυρας έδειχνε σημάδια φθοράς, προκαλώντας συζητήσεις για το μέλλον της.

Το πεπρωμένο της Γέφυρας του Λονδίνου πήρε μια απρόβλεπτη τροπή τη δεκαετία του 1960 λόγω της αυξανόμενης ζήτησης για τη φιλοξενία μηχανοκίνητων οχημάτων. Αντί να κατεδαφιστεί η ιστορική κατασκευή, τέθηκε προς πώληση. Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε σκεπτικισμό, το 1968 ο Αμερικανός επιχειρηματίας Robert P. McCulloch αγόρασε τη γέφυρα για 2,46 εκατομμύρια δολάρια. Το όραμα του McCulloch ήταν να μεταφέρει τη γέφυρα στη λίμνη Havasu City της Αριζόνα, όπου θα γινόταν το επίκεντρο μιας σχεδιαζόμενης κοινότητας θέρετρου.

Το φιλόδοξο μηχανολογικό έργο περιελάμβανε την αποσυναρμολόγηση της γέφυρας πέτρα-πέτρα και τη μεταφορά της μέσω του Ατλαντικού Ωκεανού στο νέο της σπίτι στην έρημο της Αριζόνα. Κατά τη διάρκεια τριών ετών, η γέφυρα ανακατασκευάστηκε με κόπο πάνω από ένα τεχνητό κανάλι στη λίμνη Havasu.

Στις 10 Οκτωβρίου 1971, η Γέφυρα του Λονδίνου αφιερώθηκε επίσημα στη νέα της θέση, σηματοδοτώντας το αποκορύφωμα ενός εκπληκτικού ταξιδιού από τις όχθες του ποταμού Τάμεση στο άνυδρο τοπίο της Νοτιοδυτικής Αμερικής. Ακόμη και σήμερα, η γέφυρα προσελκύει επισκέπτες από όλο τον κόσμο, καθιστώντας την το δεύτερο πιο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο στην Αριζόνα, μετά το Grand Canyon.