Ποια είναι η λέξη που μόνο ένας στους δέκα την γράφει σωστά;

Η Ελληνική λέξη που γράφουμε λάθος.

Η Ελληνική γλώσσα διακρίνεται από τον πλούτο της και και την πολύπλοκη γραμματική της που μερικές φορές μας μπερδεύει αν δεν έχουμε καλή γνώση. Ποια είναι λοιπόν μία από αυτές τις λέξεις που οι περισσότεροι από εμάς την γράφουμε λάθος;

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η λέξη κοινότυπος. Είναι χαρακτηριστικό πως στην εκφορά του λόγου η λέξη κοινότυπος χρησιμοποιείται με παρόμοια έννοια με τη λέξη κοινότοπος.

Συγκεκριμένα, το επίθετο κοινότοπος σχηματίστηκε από τις λέξεις κοινός και τόπος, που χρησιμοποιούνται και ως φράση (= κάτι συνηθισμένο, πολύ γνωστό και όχι πρωτότυπο): Η διαπίστωση ότι η σπουδή και η μάθηση είναι πολύτιμα αγαθά αποτελεί κοινό τόπο (ή είναι κοινότοπη).

Το επίθετο κοινότυπος είναι μεταγενέστερο και προέκυψε με αντικατάσταση του δεύτερου συνθετικού τόπος με το ουσιαστικό τύπος ως μεταφραστικό δάνειο από την αγγλική common type.

Εν τέλει, σωστή επιλογή είναι η λέξη κοινότοπος και αναφέρεται σε κάτι που δεν έχει πρωτοτυπία και είναι τετριμμένο.

H ιδιομορφία της ελληνικής γλώσσας

Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρεις φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη από το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ.

Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.

Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία».

Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πει: «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύσει την Νέαν, ή απατάται ή απατά».

Παρ’ ότι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους.

Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρ’ όλα αυτά λέμε άναυδος και απηύδησα.

Επίσης, σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει».