Τα τελευταία χρόνια με χαρά διαπιστώνουμε ότι το ενδιαφέρον για την ποντιακή διάλεκτο, τη μελέτη και τη διδασκαλία της αυξάνεται, με αποκορύφωση την ένταξή της ως αυτόνομου πανεπιστημιακού μαθήματος στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Αναμφίβολα, πέρα από τη διάσωσή της, στην οποία συμβάλλει καθοριστικά και καίρια η καινοτομία αυτή, διαμορφώνονται νέες προοπτικές για την επιστημονική και γλωσσολογική έρευνα, δεδομένου ότι η ποντιακή ομιλείται όχι μόνο στην Ελλάδα και στον γενέθλιο τόπο της από τους ποντιόφωνους μουσουλμάνους, αλλά και σε χώρες εκτός Ευρώπης, όπου υπάρχουν Πόντιοι.
Κυριότερο και σημαίνον χαρακτηριστικό της ποντιακής αποτελεί το πλήθος των λέξεων που κληρονόμησε από την αρχαία ελληνική, πολλές από τις οποίες δεν διατηρήθηκαν στη νέα ελληνική ή αντικαταστάθηκαν από ξένες.
Μια έστω και σύντομη λεξιλογική αναφορά θα αναδείξει την άμεση και πολυσήμαντη σχέση της ποντιακής με την αρχαία ελληνική.
Στην ποντιακή συναντάμε λέξεις της αρχαίας οι οποίες διατηρήθηκαν ακέραιες, όπως είναι οι λέξεις «αντιδονώ» (=αντηχώ), «κρούω» (=χτυπώ) και «αλυκός» (=αλμυρός), καθώς και λέξεις οι οποίες είναι ελαφρά παραλλαγμένες, όπως ο παλαλός (<απολωλώς), δηλαδή ο τρελός, το ρήμα «γλύνω» (<εκλύω), που σημαίνει «λιώνω», και πολλές άλλες. Ακόμη και η λέξη «’γιλώφ’» και «’γιλώπ’» που ενδεχομένως ηχεί ως ξένη, δεν είναι άλλη από τη λέξη «αιγίλωψ», όπως ονομάζεται ένα ζιζάνιο που υπάρχει στα σιτηρά.Ιδιαίτερη έμφαση αξίζει να δοθεί και στις λέξεις της αρχαίας που διατήρησε η ποντιακή, οι οποίες στη νέα ελληνική έχουν αντικατασταθεί από ξένες ή δεν απαντώνται πλέον. Λέξεις της αρχαίας ελληνικής έχουν διατηρηθεί στην ποντιακή όπως το «αξινάρ’» (<αξίνη, α.ε.), αντίθετα με την κοινή νεοελληνική, στην οποία χρησιμοποιείται λέξη «τσεκούρι», που παράγεται από τη λατινική «securris»· ή το ρήμα «σπογγίζω» (=σκουπίζω), το οποίο συναντάται και στις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη, ενώ το ρήμα «σκουπίζω», που χρησιμοποιείται στη νέα ελληνική παράγεται από τη «σκούπα», που είναι λατινική λέξη.Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με λέξεις της μεσαιωνικής ελληνικής οι οποίες διατηρούνται στην ποντιακή, ενώ στη νέα ελληνική έχουν αντικατασταθεί από ξένες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λέξη «γιαούρτι», που είναι τουρκική και χρησιμοποιείται στη νέα ελληνική, ενώ η ποντιακή χρησιμοποιεί τη μεσαιωνική λέξη «’ξύγαλαν».Παρόμοια, για τη λέξη «γάντι», που χρησιμοποιείται στη νεοελληνική και είναι γαλλική (gant), η ποντιακή χρησιμοποιεί τη λέξη «χερότ’» και «χιορότ’», η οποία παράγεται από τη μεσαιωνική λέξη «χειρόκτιον».Εκτός από αυτό, όμως, ένα επιπλέον διαφοροποιητικό στοιχείο της ποντιακής είναι η διατήρηση λέξεων της αρχαίας ελληνικής και της μεσαιωνικής με τη σημασία που είχαν σε αυτές αντίστοιχα, και η οποία δεν διατηρήθηκε στη νέα ελληνική. Παραδείγματος χάρη, η λέξη «ιδέα», η οποία προέρχεται από το απαρέμφατο «ιδείν» αόρ. β΄ του ρήματος «οράω-ώ» (=βλέπω) και σημαίνει, μεταξύ άλλων, τη μορφή, την όψη στα αρχαία ελληνικά, έχει κρατήσει και στην ποντιακή την ίδια ακριβώς σημασία. Το ίδιο συμβαίνει και με τη λέξη «φαντασία», η οποία στην ποντιακή σημαίνει την επίδειξη, ευρισκόμενη κοντινότερα στην αρχική σημασία, που είχε στη μεσαιωνική ελληνική, προτού πάρει τη σημερινή της σημασία. Τέλος, η λέξη της αρχαίας «κόραξ», η οποία εκτός από το πτηνό σημαίνει και το ρόπτρο με το οποίο ασφάλιζαν την πόρτα από την εσωτερική πλευρά, συναντάται στην ποντιακή με αυτή τη σημασία ως «κορακίδ’(ιν)» και «καρακίδ’(ιν)».