Η παράταση ζωής του Δημόκριτου.
Aναφέρει ο Ασκληπιάδης ότι κατά την παράδοση ο Δημόκριτος, αφού για τέσσερις ημέρες δεν έφαγε τίποτε και ήταν έτοιμος να ξεψυχήσει, κάποιες γυναίκες τον παρακάλεσαν να κρατηθεί στη ζωή ακόμα για λίγες ημέρες, για να μην φέρουν σ’ αυτές δυστυχία τα Θεσμοφόρια, που άρχισαν να τελούνται εκείνο τον καιρό.
Λένε, λοιπόν, ότι αυτός τις συμβούλευσε να τον αφήσουν μόνο, άλλα να τον βάλουν κοντά σε (ζεστά) ψωμιά, ώστε να εισπνέει τον ατμό που έβγαζαν. Έτσι ο Δημόκριτος, παίρνοντας τον ατμό που έβγαινε από τον φούρνο, ενίσχυσε τις δυνάμεις του και επέζησε όσο χρειάστηκε.
ΚΑΙΛΙΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ, Acuti morbi II 37:
Να θέσουν, λοιπόν, επάνω ζυμάρι (χονδροαλεσμένου σιταριού) και ξηρό ψωμί βρεγμένο με ξίδι ή σάπια κυδώνια ή μύρτα και τα παρόμοια με αυτά. Διότι αυτά εμποδίζουν την εξασθενημένη δύναμη του σώματος να λείψει εντελώς, όπως αποδείχνει η λογική και το παράδειγμα της αναβολής του θανάτου του Δημοκρίτου, όπως το διέδωσε η φήμη.
***Η γνωστή φράση του Δημόκριτου “εν τω αναπνείν και εκπνείν είναι το ζην και το αποθνήσκειν”
ΑΘΗΝΑΙΟΣ, Επιτομή II σελ. 46Ε:
Η παράδοση αναφέρει ότι ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης, εξαιτίας των γηρατειών, αποφάσισε να φύγει από τη ζωή, γι’ αυτό λιγόστευε την τροφή του κάθε ημέρα. Όταν όμως έφτασαν οι ημέρες των Θεσμοφορίων, οι γυναίκες του σπιτιού του τον παρακάλεσαν να μην πεθάνει κατά τη διάρκεια τής πανήγυρης, για να εορτάσουν. Εκείνος πείστηκε και τις παρακάλεσε να τοποθετήσουν δίπλα του ένα δοχείο με μέλι. ‘Έτσι ο άνθρωπος αυτός έζησε αρκετές ημέρες μόνον με τη μυρωδιά (του μελιού) και πέθανε μετά τις ημέρες (τής γιορτής), όταν του απομάκρυναν το μέλι.
Πάντοτε άρεσε το μέλι στον Δημόκριτο κι όταν κάποιος τον ερώτησε πώς θα μπορούσε κανείς να παραμένει υγιής, εκείνος είπε: «Αν υγραίνει το εσωτερικό του με μέλι και το εξωτερικό με λάδι».
Ο Έρμιππος λέει ότι ο Δημόκριτος πέθανε κατά τον έξης τρόπο
Ενώ ήταν πλέον πολύ γέρος και πλησίαζε το τέλος του, η αδελφή του στενοχωριόταν, επειδή θα πέθαινε κατά τη γιορτή των Θεσμοφορίων και έτσι η ίδια δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει το καθήκον της απέναντι στη θεά. Εκείνος της είπε να έχει θάρρος και παρακάλεσε να του προσφέρουν κάθε μέρα ζεστά ψωμιά. Βάζοντας, λοιπόν, τα ψωμιά κοντά στη μύτη του κρατήθηκε στη ζωή όσο διαρκούσε η γιορτή. Όταν όμως πέρασαν οι ήμερες (και ήταν τρεις), (ο Δημόκριτος) άφησε τη ζωή πολύ ήρεμος, όπως διηγείται ο ‘Ίππαρχος, αφού έζησε εκατόν εννιά έτη.
Και εγώ καταχώρισα στο έργο μου «Πάμμετρος» τούς ακόλουθους στίχους:
Ποιος τόσο σοφός υπήρξε, ποιος πέτυχε τόσο μεγάλο έργο,
όσο κατόρθωσε ο παντογνώστης Δημόκριτος;
Αυτός κράτησε δίπλα του και μεσ’ στο σπίτι του τον Θάνατο τρεις ημέρες
και τον φίλεψε, με τις ζεστές μυρωδιές των ψωμιών.
