Στις Σταυροφορίες κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα, οι Ναΐτες Ιππότες εμφανίστηκαν ως αφιερωμένο τάγμα που ορκίστηκε να προστατεύει τους χριστιανούς προσκυνητές που ταξίδευαν στους Αγίους Τόπους.
Ιδρυμένοι από ένα μικρό στέλεχος Γάλλων ιπποτών, με επικεφαλής τον Hugh de Paynes, λειτουργούσαν αρχικά από τον πρώην Ναό του Σολομώντα, εξ ου και η ονομασία τους. Παίρνοντας όρκους φτώχειας, αγνότητας και υπακοής, συνδύασαν την αυστηρότητα της μοναστικής ζωής με τις πολεμικές δεξιότητες των ιπποτών.
Με τον καιρό, οι Ναΐτες διεύρυναν την επιρροή και τις ευθύνες τους. Υποστηριζόμενοι από τον Bernard of Clairvaux και με ειδικά προνόμια από τον Πάπα Ιννοκέντιο Β’, έγιναν μια τρομερή δύναμη, συμμετέχοντας σε μάχες και οχυρώσεις όχι μόνο στους Αγίους Τόπους αλλά και στην Ευρώπη, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Reconquista στην Ισπανία.
Η οργανωτική τους δομή εξελίχθηκε για να προσαρμόσει την αυξανόμενη επιρροή τους, με έναν μεγάλο δάσκαλο να επιβλέπει τις επαρχίες και τα ιεραρχεία, καθένα από τα οποία διοικείται από έναν διοικητή. Το τάγμα περιελάμβανε δύο τάξεις: τους επίλεκτους ιππότες, στολισμένους με τα διακριτικά λευκά πανωφόρια τους που ήταν διακοσμημένα με κόκκινο σταυρό, και τους αδελφούς που υπηρετούσαν, συνήθως από πιο ταπεινή καταγωγή, που υποστήριζαν τους ιππότες στις προσπάθειές τους.
Ωστόσο, η άνοδός τους στην εξουσία και ο πλούτος τελικά προσέλκυσε τον φθόνο των κοσμικών αρχών. Ο βασιλιάς Φίλιππος Δ’ της Γαλλίας, ιδιαίτερα, κατέσχεσε τους πόρους τους και ενορχήστρωσε τον θάνατό τους. Κατηγορούμενοι για αίρεση και ανηθικότητα, οι Ναΐτες αντιμετώπισαν μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια και τελικά διάλυση. Παρά τις μετέπειτα έρευνες που τους αθώωσαν, η κληρονομιά τους άντεξε, κατοχυρωμένη σε μύθους και μυστήριο.