Τι είναι το «Χρυσάφι του διαβόλου» που βγάζουν με κίνδυνο της ζωής τους στην Ινδονησία

Το “χρυσάφι του διαβόλου” η αλλιώς θειάφι είναι εξαιρετικά τοξικό για τους ανθρώπους που κάνουν την εξόρρυξη και συχνά πληρώνουν βαρύ τίμημα.

Στην ανατολική Ιάβα της Ινδονησίας βρίσκεται το ηφαίστειο Kawah Ijen, το οποίο έχει γίνει ένα είδος τουριστικού αξιοθέατου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, τη νύχτα, εμφανίζονται απόκοσμα μπλε φώτα στις σκοτεινές πλαγιές του. Τι είναι όμως αυτά τα φώτα;

Αυτές οι φανταστικές ανοιχτόχρωμες φωτιές προκαλούνται από τις μεγάλες ποσότητες αποθέσεων θείου στην επιφάνεια του ηφαιστείου. Όταν οι υψηλές θερμοκρασίες από το εσωτερικό του ηφαιστείου θερμαίνουν αυτές τις αποθέσεις θείου, καίγονται και τότε εμφανίζονται οι μπλε φλόγες, σύμφωνα με την ιστοσελίδα iflscience.com.

Όμως, όσο εντυπωσιακές και μυστηριώδεις και αν είναι αυτές οι επιδείξεις, κρύβουν μια πιο σκοτεινή πτυχή αυτού του ηφαιστείου, που σχετίζεται με τους ανθρώπους που εξορύσσουν τους πόρους του. Αυτοί οι ανθρακωρύχοι εργάζονται σε επικίνδυνες και επισφαλείς συνθήκες για να φτάσουν στο θειάφι, ή αυτό που αποκαλούν «χρυσό του διαβόλου».

Το θειάφι είναι ένας σημαντικός φυσικός πόρος και οι άνθρωποι γοητεύονται από αυτό εδώ και αιώνες. Σήμερα, χρησιμοποιείται σε μια σειρά από προϊόντα και βιομηχανίες σε όλο τον κόσμο.

Το χρησιμοποιούμε στη ζάχαρη μας, στα σπίρτα μας και στις μπαταρίες μας, αλλά οι διάφορες ενώσεις του θείου είναι επίσης αναπόσπαστο μέρος της παραγωγής χημικών ουσιών σε λιπάσματα και φάρμακα. Αποτελεί επίσης βασικό συστατικό στα προϊόντα από καουτσούκ, στα πυροτεχνήματα, στην πυρίτιδα κτλπ.

Σε σύγκριση με άλλες διαθέσιμες θέσεις εργασίας στο νησί, η εξόρυξη θείου πληρώνεται αρκετά καλά, γεγονός που την καθιστά ελκυστική για τους εργαζόμενους.

Ωστόσο, πρόκειται επίσης για μια πολύ επικίνδυνη δουλειά- δεν είναι μόνο σωματικά απαιτητική, απαιτώντας συχνά κοπιαστικές προσπάθειες για την εξόρυξη, αλλά είναι επίσης εξαιρετικά τοξική για τους εργαζόμενους.

Το αέριο θείο εξάγεται από το εσωτερικό του ηφαιστείου μέσω μεταλλικών σωλήνων που το αφαιρούν από το εσωτερικό του. Μόλις βρεθεί στην επιφάνεια, το αέριο συμπυκνώνεται σε υγρό και, καθώς ψύχεται, σκληραίνει σε κίτρινες πλάκες που στη συνέχεια σπάζονται με το χέρι και τοποθετούνται σε ψάθινα καλάθια. Αυτά τα καλάθια μεταφέρονται στους ώμους του ανθρακωρύχου.

Όποιος έχει κάνει σκληρή εργασία θα γνωρίζει ότι το να κουβαλάς τέτοια βαριά φορτία ξανά και ξανά μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες για την υγεία σου, αλλά σε αυτή την περίπτωση οι ανθρακωρύχοι κουβαλούν συνήθως φορτία που είναι βαρύτερα (περίπου 68-90 κιλά.

Ως εκ τούτου, το εξαντλητικό και επισφαλές ταξίδι της επιστροφής στον κρατήρα έχει οδυνηρό τίμημα, δίνοντας στους περισσότερους εργάτες ένα μέσο προσδόκιμο ζωής που σπάνια ξεπερνά τα 50 χρόνια, καθώς υπάρχουν τραυματισμοί στη σπονδυλική στήλη και παραμορφώσεις στην πλάτη.

Εκτός από τις προκλήσεις της μεταφοράς αυτών των κίτρινων βράχων, το γεγονός ότι ο αέρας στη βάση του κρατήρα είναι επίσης γεμάτος με τοξικές αναθυμιάσεις διοξειδίου του θείου. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ανθρακωρύχοι εργάζονται χωρίς την κατάλληλη προστασία, με αποτέλεσμα να αναπνέουν αυτό το αέριο που καίει τους πνεύμονές τους και προκαλεί συνεχή δακρύρροια στα μάτια.