Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 στην έκρηξη της αντιπαροχής κατεδαφίστηκε ένα τριώροφο οίκημα στη διασταύρωση των οδών Αγνώστου Στρατιώτου και Ολύμπου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Κατά τις εργασίες νέας θεμελίωσης, παρουσία και αρχαιολόγων, καθώς το οικόπεδο βρίσκεται δίπλα στην Αρχαία Αγορά εντοπίστηκαν αρχιτεκτονικά μέλη από επιμήκες τετράπλευρο κτήριο, σε ημικυκλική κόγχη του οποίου βρέθηκε άγαλμα της θεάς Αθηνάς. Το αξιοσημείωτο είναι πως το κεφάλι του αγάλματος είχε μετατραπεί κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους σε πορτρέτο της αυτοκράτειρας Ιουλίας Δόμνας, συζύγου του Λεύκιου Σεπτίμιου Σεβήρου, Ρωμαίου αυτοκράτορα από το 193 ως το 211 μ.Χ.
Βρέθηκαν επίσης μαρμάρινες βάσεις αγαλμάτων και τμήματα από μικρότερα κτίσματα. Τα οικοδομικά κατάλοιπα χρονολογήθηκαν στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ. κι αρχικά ερμηνεύτηκαν ως βιβλιοθήκη, νεότερες μελέτες ωστόσο τα απέδωσαν σε λατρευτικό χώρο.
Οι αρχαιότητες έχουν συντηρηθεί, υπάρχει φωτισμός, αλλά η πρόσβαση επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης και για συγκεκριμένους -ερευνητικούς- σκοπούς.
Η Ιστορία
Σύμφωνα με τις πληροφορίες της Αρχαιολογικής: Βόρεια της Αρχαίας Αγοράς ερευνήθηκε ένα σημαντικό συγκρότημα δύο κτιρίων που διατηρήθηκαν αποσπασματικά. Στο υπόγειο της οικοδομής Αγνώστου Στρατιώτη 1 με Ολύμπου 81 βρίσκοντια τα ερείπια ενός επιμήκους τετράπλευρου κτιρίου (16χ23).
Στη βόρεια πλευρά του υπάρχει μια ημικυκλική κόγχη όπου ήταν τοποθετημένο το ακρόλιθο άγαλμα της Αθηνάς που βρέθηκε στην ανασκαφή. Στις ανασκαφές βρέθηκαν επίσης οι μαρμάρινες βάσεις των αγαλμάτων της βασίλισσας Θεσσαλονίκης, του Μ. Αλεξάνδρου, του γιου του Αλεξανδρου Δ’ και άλλων ηγεμόνων.
Σε επαφή με την δυτική πλευρά του κτιρίου βρέθηκε μικρότερο κτίσμα (8,50χ9,20΄μ.). Στη νότια πλευρά του υπάρχει θυραίο άνοιγμα, ενώ στους υπόλοιπους τρεις τοίχους ανοίγονται ημικυκλικές κόγχες, προφανώς για τοποθέτηση αγαλμάτων.
Το μνημειακό αυτό συγκρότημα χρονολογείται στις αρχές του 3ου αιώνα και ερμηνεύθηκε αρχικά ως βιβλιοθήκη. Το υποστήριξε η αρχαιολόγος Ε. Καμπούρη σε μια δημοσίευση του 1985. Νεότερες έρευνες όμως το ταυτίζουν με χώρο αυτοκρατορικής λατρείας στην περίοδο των Σεβήρων, όπως αναλύει η Θεοδοσία Στεφανίδου Τιβερίου σε δημοσίευση της στον Τόμο Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία -Θράκη 15, 2001, εκδ. του Υπουργείου Πολιτισμού.